%96
Doktorlar filmlerdeki gibi size direct olarak "maalesef kansersiniz" demiyorlar. Once olumlu ihtimallerden bahsediyorlar ki korkuya kapilmayin. Yasama/kurtulma ihtimalinizin yuzdesini soyluyorlar. Daha sonra hastaliginizin ne oldugunu yine tam olarak soylemiyorlar fakat azicik ucundan deginiyorlar. Zaten bu andan sonrasi doktorun teselli etme cabalariyla geciyor. Aslinda doktorun ne soylediginin cokta anlami yok, yuzdelik dilimin de bir anlami yok. Sadece, "olume dogru giden yol senin icin duz degil de yokus asagi gidiyor" demesi yeterli.
Ilk teshis konuldugunda doktorlarimdan birisi %80'i kurtuluyor demisti, daha sonra ameliyatimi yapan asil doktorum kendi hastalarinda bu durumun %96 ya ciktigini soylemisti. Evet, tablo oldukca ic acici degil mi ? Ama o %4 luk dilime kimin girecegini bilemiyorsun iste. Kendine asla konduramadigin icin zaten en bastan yasayan tarafta olacagina emin oluyorsun. Ben de hic dusunmedim kurtulamayan tarafta olacagimi zaten; yasim cok genc cunku.
Dun gece bu saatlerde, bir arkadasimin daha o %4'luk kesime girdigini ogrendim. Hemde bundan 2 ay kadar once, ailem benden saklamis. Bense o yol arkadasimin olme ihtimalini hic dusunmemistim, benimle konusmak istemiyor heralde diye dusunuyordum sadece; en fazla psikolojisi bozuk olabilirdi.
Ama o coktan gitmisti.
O kadar hayat doluydu ki, herkesten daha guzel anliyordu hayatin kiymetini. En son konusmamizda bana hastaneye gidecegini,tedavisinin bitmek uzere oldugunu, o salak metastazlardan kurtulmak uzere oldugunu anlatmisti. Tabi daha sonra yeni bir metastazin daha oldugunu, farkli tedavi yontemlerine gececeklerini ogrendi. Yikilmasini beklerken o, ben uzulmeyim diye beni teselli etmeye calismisti. Bizi belki birbirimizden baska kimse daha iyi anlayamadi. Iste, o da 23 yasinda, ben de. Ikimiz de osteosarkomuz, ikimizi de ayni doctor ameliyat etti, ikimiz de ilk seferinde ayni ilaclari aldik ama onun %4'luk kesime girip, benim de %96'lik kesimde olmamin sebebi kaderden baska bir sey olabilir mi ? Kanserin aldigi 3.arkadasim. Hayatta olumden baska gercek yok. Kendi siramizi bekliyoruz iste. Yol arkadasimin sirasi cok erken geldi,cok sansli.
Ilk teshis konuldugunda doktorlarimdan birisi %80'i kurtuluyor demisti, daha sonra ameliyatimi yapan asil doktorum kendi hastalarinda bu durumun %96 ya ciktigini soylemisti. Evet, tablo oldukca ic acici degil mi ? Ama o %4 luk dilime kimin girecegini bilemiyorsun iste. Kendine asla konduramadigin icin zaten en bastan yasayan tarafta olacagina emin oluyorsun. Ben de hic dusunmedim kurtulamayan tarafta olacagimi zaten; yasim cok genc cunku.
Dun gece bu saatlerde, bir arkadasimin daha o %4'luk kesime girdigini ogrendim. Hemde bundan 2 ay kadar once, ailem benden saklamis. Bense o yol arkadasimin olme ihtimalini hic dusunmemistim, benimle konusmak istemiyor heralde diye dusunuyordum sadece; en fazla psikolojisi bozuk olabilirdi.
Ama o coktan gitmisti.
O kadar hayat doluydu ki, herkesten daha guzel anliyordu hayatin kiymetini. En son konusmamizda bana hastaneye gidecegini,tedavisinin bitmek uzere oldugunu, o salak metastazlardan kurtulmak uzere oldugunu anlatmisti. Tabi daha sonra yeni bir metastazin daha oldugunu, farkli tedavi yontemlerine gececeklerini ogrendi. Yikilmasini beklerken o, ben uzulmeyim diye beni teselli etmeye calismisti. Bizi belki birbirimizden baska kimse daha iyi anlayamadi. Iste, o da 23 yasinda, ben de. Ikimiz de osteosarkomuz, ikimizi de ayni doctor ameliyat etti, ikimiz de ilk seferinde ayni ilaclari aldik ama onun %4'luk kesime girip, benim de %96'lik kesimde olmamin sebebi kaderden baska bir sey olabilir mi ? Kanserin aldigi 3.arkadasim. Hayatta olumden baska gercek yok. Kendi siramizi bekliyoruz iste. Yol arkadasimin sirasi cok erken geldi,cok sansli.
hayat nerde başladı ilk doğduğumuz anda mı yoksa ilk acı çektiğimiz anda mı beni düşündüren bir şey bu düşünme eylemini de tam anlamı ile yerine getiremeyen ben ve benim gibiler doğada yaşayan hayvanlardan farkımız yok tabi bunu küçümsemek anlamında söylemiyorum amacım da o değil zaten fakat her gün ve her saat kendi rutinlerimizi gerçekleştirirken çok azımız bu benim hayatımı yerin dibine doğru götürücek diyor. belki bir rüya görüyorum rüyanın içinde rüya onun içinde de bir rüya her uyanışımda yeni bir rüyaya dalıyormuşum gibi annesini kaybetmiş bir çocuğun ağlaması gibi ağlamak istiyorum kendi benliğimi bulmak istiyorum ama belki o da hayat denen rüyayı görüyordur.sayılar hakkında yazdığın bu yazıdan sonra sayıları seven ben hemde doğal sayıları artık pek sevemez oldum hele hele 4 ü aslında iyi biridir o ama işte yüzdelik anlamda onun yanında olunca ve sona doğru gidince pek sevemiyor insan ... bazen deli olmak daha iyi diye düşünüyorum dünyadan çok kendilerine yararları var hemde çoğunun sana bana zararı yok.ne olur bankta eline sopa alıp balık tutmaya çalışmaktan yada olmayan hayali varlıklarla konuşmakta aslında iyi karşıdan bakınca ...
YanıtlaSilhttps://juan314.files.wordpress.com/2012/03/elliott-erwitt-robert-frank-and-son.jpg?w=700&h=450
YanıtlaSilHer şey sadece bu ellerin arasında sürseydi ve çocuk olsaydı insan daha güzel olurdu.